Turkusowe ściany wyróżniają go z otoczenia. Zwykle stoi przed nim tłum ludzi, czekających na wejście do środka. Już od dziedzińca czuć w powietrzu, że nie jest to zwykły dom. Przed wejściem stoją rzeźby, jeansowe gacie są ubrudzone farbą, ale nie dziwi to tak bardzo jak fakt, że wiszą na szkielecie Diego Rivery, obok pląsa szkielet Kahlo. To La Casa Azul – Niebieski dom Fridy Kahlo. Tu mieszkała jako dziewczynka, tu wracała jako dorosła kobieta, również do niego wróciła jako znana artystka wraz z Riverą. Teraz, dzięki uprzejmości Muzeum Fridy Kahlo, możemy zrobić sobie wirtualną wycieczkę po jednym z najsławniejszych domów świata.
Frida Kahlo była tak wyjątkowa jak jej sztuka. Nie ma chyba kogoś, kto nie potrafiłby jej rozpoznać – wyrazista twarz, burza czarnych włosów, zrośnięte brwi i strój w kolorowych, meksykańskich barwach. Zwykle obok niej stał Diego Rivera – miłość jej życia. Diego był ‚wiecznie obecny’, nawet jak go przy niej nie było. Był jej częścią, co widać na obrazach – na tych na których go nie ma fizycznie, bardzo często można znaleźć odniesienia do ich wspólnego, trudnego życia. Diego jest równie ważną częścią La Casa Azul. To on wykupił grunt, kiedy rodzina Fridy i sama artystka nie byli sobie w stanie poradzić z długami. Diego był sławny, miał pieniądze i chciał to zrobić. Kochał Fridę. Być może, żadnej innej kobiety nie darzył taką miłością, a był z wieloma. Łamał Fridzie serce swoimi notorycznymi romansami. Frida namalowała siebie jako jelenia w którego ciele tkwią strzały, te strzały to nic innego jak romanse Diega, tak liczne i tak bolesne, że doprowadziły w końcu do rozwodu. Rozwód trwał rok, Frida nie mogła już dłużej walczyć na miłość, zdrowie nie pozwalało jej już na tylu kochanków, co kiedyś.
„Najbardziej tragiczny dzień w moim życiu to śmierć Fridy. Zrozumiałem, niestety za późno, że najważniejszą rzeczą dla mnie była moja miłość do Fridy”. – napisał w swojej autobiografii Rivera.
Frida przez lata podróżowała z Diegiem, towarzyszyła mu tam, gdzie akurat malował. Była dużo młodsza od niego i dużo piękniejsza, bo Rivera – jakkolwiek był utalentowany, to był brzydkim mężczyzną. Nazywała go swoją żabką, malowała go jako żabę i to w jego ulubionej wazie – żabie znajdują się jej prochy w La Casa Azul. W tej żabiej wazie brakuje jednak prochów Diega, gdyż nie przewidział on, że nowa żona, wbrew jego woli pochowa go w alei zasłużonych w Mexico City. Sam chciał się połączyć po śmierci z Fridą i stać w Niebieskim Domu w Coyoacán.
Dla każdego, kto odwiedza Niebieski Dom szybko staje się jasne, że relacja między tym miejscem, a Fridą, Diegiem i ich sztuką jest bardzo silna i intensywna. To decyzją Rivery, ale za aprobatą Fridy, dom miał się stać własnością Meksyku i zostać przeznaczony na muzeum, w którym będzie można oglądać ich wspólną twórczość – choć Diego zastrzegł sobie od razu, że swoje prace chce umieścić w oddzielnym pokoju. Znajdziemy tu obrazy, ale też wszelkiego rodzaju bibeloty i rzeczy codziennego użytku. Kiedy zmarła Frida, to w Niebieskim Domu czas się zatrzymał, wszystko wygląda mniej więcej tak, jak wyglądało za jej życia. Muzeum zostało otwarte w 1958 roku, w cztery lata po śmierci artystki.
Na wirtualnym spacerze, tak jak w rzeczywistości można chodzić po całym La Casa Azul. Wejść do pokoju dziennego Kahlo, który za czasów jej dzieciństwa był jej sypialnią i przez moment nawet jej więzieniem, bo Kahlo spędziła w nim wiele miesięcy przykuta po wypadku do łóżka. W tym czasie zaczęła malować, głównie swoje portrety, stąd nad łóżkiem znajduje się lustro. Zamontowała go jej matka, żeby Frida mogła się przeglądać.
Każdy przedmiot w tym domu mówi coś o jego właścicielach. Gorsety Fridy, buty które zawsze mają inną wysokość podeszwy, bo miała jedną nogę krótszą przez chorobę, proteza, bo w końcu amputowano jej kawałek nogi, ale też leki, szczotki, notatki, szkice opowiadają o jej życiu. Niebieski Dom jest urządzony w meksykańskim stylu, bo i Frida i Diego kochali kulturę swojego kraju. Ich ulubionym, albo nawet magicznym miejscem było Teotihuacán, gdzie można się przejść aleją zmarłych i obejrzeć piramidy na których dokonywano rytualnych mordów – azteccy kapłani wycinali serca dziewicom, żeby zadowolić swoich bogów.
Oprócz pracowni w domu najważniejsza była kuchnia i salon, to przez te pomieszczenia przewijali się liczni goście. Diego z Fridą ukrywali w Casa Azul Trockiego, ale romans w jaki wdała się z nim Frida, popsuł ich stosunki, Diego wpadł w furię i kazał się mu wyprowadzić. Przy ich stole siadali artyści, politycy, znani i lubiani. Wymienić można wśród nich André Breton’a, Tinę Modotti, Edwarda Weston’a.
Diego chciał, aby dom stał się muzeum, ale miał swoje warunki. Część rzeczy ukrył za zielonymi drzwiami swojej łazienki i zapisał, że nikt ma tam nie zaglądać przez 15 lat. W 2004 roku po raz pierwszy można się było przekonać, co jest ukryte za drzwiami. Znaleziono tam mnóstwo osobistych zapisków, zdjęć, szkicy i przedmiotów, należących do niego jak i do Fridy. Z samych tych rzeczy można było stworzyć kolekcję.
Za zielonymi drzwiami znaleziono między innymi zegary – jeden powstał, kiedy Frida rozwodziła się z Diegiem, drugi powstał rok później, kiedy Frida ponownie za niego wyszła. Diego schował zegary – jak wstydliwych świadków wstrząsającej historii zdrady, której się dopuścił i której nawet Frida nie potrafiła unieść. Teraz te zegary stoją w jadalni – są piękne, bogato zdobione kwiatami. Stoją między sypialnią Diega, a sypialnią Fridy. Można się przy nich na chwilę zatrzymać, nawet wirtualnie.
„Pomalowany na niebiesko w środku i na zewnątrz, jest jak port w którym zacumował kawałek nieba. Jest typowym meksykańskim, wiejskim domem, gdzie można było dobrze zjeść i wyspać się, po to żeby nabrać energii, żeby mieć siłę na życie i na to, żeby odejść.” – napisał w 1955 Pellicer.
Jeśli macie ochotę zobaczyć jak mieszkała Frida Kahlo, wejdźcie na stronę Museo Frida Kahlo i kliknijcie w link Multimedia -> vista virtual.
Kulturalnie mon Amie 