Dziś pod kolorowymi flagami, ulicami Warszawy przeszły tłumy ludzi. Tańczyli do muzyki, krzyczeli słowa wsparcia dla Ukrainy i przede wszystkim manifestowali miłość. Tego, że nie ma jednej, dobrej, słusznej miłości, chyba nikomu nie trzeba dziś tłumaczyć. Miłość to miłość.
Ona i on, ona i jej dziewczyna, on i jego ukochany chłopak. Dziś ręka w rękę wszyscy ruszyliśmy ulicami Warszawy. W powietrzu powiewały flagi, część osób trzymała transparenty: Be Gey, Be Free, Love is love, Bóg kocha Wszystkich. Niektórzy panowie szli w sukienkach, mieli pomalowane paznokcie. Dziewczyny w tęczowych makijażach mieniących się od brokatu i kolorowych włosach bujały się w rytm przebojów. Wszyscy razem śpiewaliśmy.
Data kolorowego marszu nie jest przypadkowa. Czerwiec jest Miesiącem Dumy. Wszystko za sprawą policji, która w czerwcu 1969 roku zrobiła nalot na bar Stonewall Inn w Nowym Jorku. Doszło do brutalnych ataków i aresztowań osób LGBT+. Społeczność nie wytrzymała, na ulicę wyszły tłumy ludzi, protestując przeciwko przemocy. Kolejni dołączali z czasem. Protesty trwały aż tydzień. Na transparentach pojawiały się hasła głoszące równość, prawo do bycia sobą. O tych wydarzeniach zrobiło się głośno, a społeczność LGBT+ wyszła z cienia.
Parada Równości obecnie to wesołe, pełne kolorów święto. Mimo to, wystarczy spojrzeć na młodych chłopców w długich włosach, makijażu i z torebką pod pachą – w mieście nie czują się pewnie. Unikają bezpośredniego kontaktu wzrokowego, kiedy widzą, że ktoś im się przygląda. Tak naprawdę nigdy nie są pewni, jaka będzie reakcja na ich wygląd. Może to być zarówno przyjacielski uśmiech, jak i wyzwiska. Dopiero, kiedy wokół nich jest mnóstwo takich samych osób, powoli odpuszczają swoją niepewność.
Dziś nie brakowało uśmiechów i wzajemnych pozdrowień. Machaliśmy do tych, którzy stali na balkonach i w oknach swoich domów. Do ludzi, których znamy i tych zupełnie obcych. Maszerowały z nami matki pchające wózki z malutkimi dziećmi, i babcie powiewające swoimi flagami. Tu nie było ograniczenia wiekowego, ani żadnego innego. Byli ludzie różnego koloru skóry, różnych narodowości, wyznający różne religie i niewierzący, o różnych poglądach.
Wszyscy wierzymy, że miłość jest czymś pięknym i wolnym i to nas łączy. Każdy z nas kocha inaczej, tak jak umie, jak mu podpowiada serce. Ale Parada Równości to również święto różnorodności. Każdy z nas ma prawo do tego, aby być kim chce i wyglądać tak jak chce.
Wśród tłumu najbardziej wyróżniały się drag queen. To dla nich wyjątkowa chwila. Stworzone do tego, aby ich podziwiać, wśród tylu osób czuły się jak gwiazdy. I tak wyglądały – sukienki „na bogato”, pełny make’up, zrobione włosy i niebotycznie wysokie obcasy. Dla jednych są piękne, dla innych teatralne i wyraziste. „Poznałem swoją drag queen…” – tak o swoim drugim ja, mówił uczestnik zeszłorocznej parady.
W tym roku jedna z platform poruszających się przez szerokie ulice Warszawy reklamowała serial. „Królowa” to historia znakomitego, paryskiego krawca i Loretty, w którą się zamieniał, aby wieczorami bawić towarzystwo. W tej świetlnej roli zobaczycie Andrzeja Seweryna. To aktor ikona. Dziś nie było z nami Loretty, ale inne, równie cudowne panie. Platformę było łatwo dostrzec, mimo, że pojazdów w tej paradzie brało udział bez liku. Wszystkie w kolorach tęczy i balonach.
Furorę robiła modelka „U fryzjerów”. Dziewczyna miała niewyobrażalnie długie, kolorowe włosy do których przyczepione były liczne balony. Wyglądała zjawiskowo. Kiedy robiłam jej zdjęcie, przesłała mi buziaka. Ja jednak nacisnęłam migawkę o sekundę za wcześnie i o sekundę za późno. Buziak zostaje tylko dla mnie.
Co roku na Paradzie pojawiają się osoby medialne, które chętnie wspierają społeczność LGBT+. Na ich stronach pojawiają się wpisy i zdjęcia. Ci, którzy nie mogą być osobiście, wspierają dobrą myślą i słowem.
„Fizycznie dziś daleko, sercem zawsze w świecie wolnym od sztucznych granic #loveislove #pride #pridemonth #paradarownosci” – napisała Mela Koteluk.
Ilość osób biorących udział w Paradzie Równości i pozytywnej energii, była dziś ogromna. Złapcie trochę miłości i dla siebie. Każdy z nas jest wyjątkowy.
Kulturalnie mon Amie 